Komentarze - Nowy Testament

Wówczas Szczepan powstał i rozpoczął: "Mężowie bracia i ojcowie, słuchajcie! Bóg chwały ukazał się ojcu naszemu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamii, zanim zamieszkał w Haranie". Potem zaś kontynuował, dokonując długiego historycznego przeglądu, który trwa aż do końca pięćdziesiątego wersetu. Wówczas bowiem pojawia się zastosowanie kazania.
Dlaczego jednak je rozważamy? Nie tylko dlatego, że kierujemy się wyłącznie jakimiś historycznymi lub starożytnymi zainteresowaniami. Dni, w których żyjemy, są zbyt pełne rozpaczy i niecierpiących zwłoki potrzeb, byśmy mogli sobie na coś takiego pozwolić. Byłoby to ciekawe samo w sobie, lecz mogę was zapewnić, że wcale z tego powodu nie zwracam waszej uwagi na to kazanie. Przyglądamy się słowom Szczepana ze względu na stan świata, w którym żyjemy i na ważność jego przesłania dla naszej obecnej kondycji. Żyjemy w świecie kłopotów, zamieszania, grzechu i hańby: nikt nie ma co do tego żadnych wątpliwości. I nie tylko świat ma kłopoty, lecz indywidualnie każdy z nas też je ma. Wszyscy przeżywamy problemy i trudności.
Pragnę postawić tezę, że sytuacja, w której się znajdujemy, może zostać rozstrzygnięta tylko dzięki jednemu przesłaniu, a jest nim chrześcijańska ewangelia…

odkreślam, że zawsze występuje element pewności wiary, ale nie chodzi mi o to, że ta pewność jest zawsze zupełna. W Hebrajczyków 10, wersety 19-22, znajdujemy wspaniałą frazę, dotyczącą pewności wiary: "Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, wejdźmy na nią ze szczerym sercem - i stwierdza - w pełni wiary". Pewność, o której mówię, jako o stałym składniku wiary, niekoniecznie oznacza tę "pełnię"...

W swojej formie, symbolice, zamierzeniu i znaczeniu księga Objawienia jest piękna ponad wyraz. Gdzie, w całej literaturze, znajdujemy cokolwiek, co przewyższa majestatyczny opis Syna Człowieczego, przechadzającego się pomiędzy siedmioma złotymi świecznikami, czy malowniczy portret Chrystusa, Wiernego i Prawdziwego, zmierzającego ku zwycięstwu, siedzącego na białym koniu, odzianego w szatę skropioną krwią, za którym podążają zastępy niebieskie...

Ewangelia św. Łukasza, którą właśnie zaczynamy rozważać, zawiera wiele cennych rzeczy, które nie zostały zapisane w pozostałych trzech Ewangeliach. Należą do nich na przykład historia Zachariasza i Elżbiety, zwiastowanie anioła Marii Pannie, czyli mówiąc ogólnie treść dwóch pierwszych rozdziałów. Ponadto opowieści o nawróceniu Zacheusza, o pokutującym złoczyńcy, o drodze do Emaus oraz sławne o synie marnotrawnym. To fragmenty Pisma Świętego, za które dobrze pouczony chrześcijanin czuje się szczególnie wdzięczny...

Większość badaczy zgadza się, że Jan napisał Ewangelię jakiś czas po tym, kiedy pozostali Ewangeliści ukończyli swoje narracje, o których Jan nie tylko wiedział, ale również zakładał, że znają je także odbiorcy tego tekstu.

Jak przystało na świadka, pisze bezpośrednio i z autentyzmem oraz podaje nam szczegóły, których nie znajdziemy u Mateusza, Marka lub Łukasza...

[...] nie uświadamiamy sobie wspaniałości i wielkości samego zbawienia. Chcę przez to powiedzieć, że zredukowaliśmy zbawienie jedynie do przebaczenia grzechów. Jak wielu z nas, zainteresowanych głównie ucieczką od kary w piekle, chce przebaczenia i jeśli czujemy, że je mamy, jesteśmy usatysfakcjonowani. Nie widzimy głębokości, wysokości, długości i szerokości Dobrej Nowiny, nie dostrzegamy jej wielkości. Dlatego też apostoł Paweł jest wyraźnie przejęty wielkością i chwałą Ewangelii [...]

Ewangelia! Jak łatwo używamy tego słowa. Jak gładko je powtarzamy. Jestem w tym względzie tak samo winny, jak wszyscy. Nie powinniśmy używać słowa "ewangelia", nie wybuchając jednocześnie hymnem wdzięczności i chwały. Dobra Nowina od Boga, oto czym jest Ewangelia. Co prowadzi mnie do najważniejszej ze wszystkich kwestii. To Boża Ewangelia. Innymi słowy, dotyczy tego, co Bóg zrobił dla człowieka, dotyczy Bożego zbawienia. Dlatego właśnie jest taka wyjątkowa, niezwykła i nowa.

Nie zamierzam napisać wam jakieś ludzkiej filozofii, mówi apostoł Paweł, nie przedstawię wam swoich pomysłów na temat tego, jak powinniście prowadzić życie. Nie będę wam mówił o tym, co człowiek powinien zrobić. Zamierzam powiedzieć wam o tym, co zrobił Bóg. To jest właśnie Ewangelia! Dobra Nowina od Boga!

Piąty rozdział Dziejów Apostolskich jest zdumiewającym rozdziałem. Zaczyna się od zadziwiającego wydarzenia, jakim była śmierć Ananiasza i Safiry – śmierć będąca karą. Po nim następuje fragment pokazujący cudowny sposób, w jaki moc Boża objawiała się przez apostołów, fragment, który już rozważaliśmy. Łukasz opowiada, że: "przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów [...] . Tak iż nawet na ulice wynoszono chorych i kładziono na noszach i łożach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra mógł paść na którego z nich. Również z okolicznych miast Jerozolimy schodziło się wielu przynosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste i wszyscy oni zostali uzdrowieni” (Dz 5:12, 15-16). Następnie zaś ma miejsce wydarzenie, które będziemy teraz rozważać. Czytamy, że „wtedy wystąpił arcykapłan i całe jego otoczenie, stronnictwo saduceuszów, napełnieni zazdrością" (w. 17). Oto kolejny epizod z życia pierwszego Kościoła i będziemy mu się przyglądać z tego samego powodu, z którego przyglądaliśmy się wszystkim innym wydarzeniem. Chcemy odkryć, czym jest Kościół chrześcijański, jakie poselstwo głosi i co ma do zrobienia w tym świecie. Właśnie tu, w Dziejach Apostolskich mamy autentyczny zapis początków Kościoła. Muszę podkreślić, że zajmujemy się faktami historycznymi, bez których nie byłoby w ogóle Kościoła. Nie ma innego wyjaśnienia jego egzystencji niż to, które musieli znaleźć przywódcy religijni w Jerozolimie. Stanęli bowiem przed poważnym problemem. Zauważyli, że apostołowie byli "to ludzie nieuczeni i prości" (Dz 4:13). Zdumiewali się tym faktem i nie potrafili go zrozumieć. Dalsze wydarzenia podtrzymywały – rzecz jasna – ich zdumienie. Kościół powstał, kontynuował swe istnienie i był w stanie dokonywać zaskakujących rzeczy, które są zapisane nie tylko w Dziejach Apostolskich, ale także w następującej po nich historii przez całe stulecia aż do dziś, ponieważ miały miejsce pewne wydarzenia – wypadki opisane w Ewangeliach i we wczesnych rozdziałach Dziejów Apostolskich.

Pozwólcie, że w krótki sposób go wam przypomnę. Główna myśl apostoła, zawarta w Liście, a stanowiąca w pewnym sensie jego główny temat, została przedstawiona w wersecie 10 pierwszego rozdziału: ?Aby z nastaniem pełni czasów (?) w Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi, w nim?. Ponad wszelką wątpliwość więc, jest to główny temat Listu. Na tym polega ostateczna kwestia, którą autor chce bardzo wyraźnie uzmysłowić Efezjanom i innym czytelnikom. Nie poprzestaje jednak na tym jednym stwierdzeniu. Idzie dalej i ukazuje nam, w jaki sposób Bóg tego dokonuje. Najpierw nieustannie nam przypomina, że taki jest to Boży plan i Jego działanie. Rozpoczyna od stwierdzenia: ?Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił (?)? Jest to początek. Zastanawiamy się nad czymś, co uczynił Bóg. Nie interesujemy się tutaj ludzką działalnością, lecz przyglądamy się temu, co dokonał Pan Bóg Wszechmogący. Na tym polega Jego plan: przyprowadzić, zjednoczyć i podporządkować wszystko raz jeszcze w Chrystusie. Kieruje on nas z powrotem ku doktrynie o moralnym upadku ? tam, gdzie pojawił się podział i gdzie wszystko potoczyło się źle. Boży plan i cel zakłada, by połączyć wszystko razem w Chrystusie. Jest to Jego plan i to On wykazuje w nim swoją aktywność. To Bóg go realizuje. Nie mogę zatrzymywać się, by za każdym razem podkreślać jak wszystko to jest niesłychanie ważne w naszym obecnym położeniu nie tylko jako chrześcijan, lecz jako obywateli tego świata. Ogromna większość ludzi zapomina, że najważniejszym faktem w dzisiejszych czasach jest Boża działalność ? to, co czyni Bóg, a nie człowiek. Oczywiście, że ludzie działają, i jest rzeczą słuszną, że tak czynią. Nie usiłuję umniejszać wagi działalności mężów stanu i innych podobnych rzeczy. Według apostoła jednak, nade wszystko mamy rozumieć, co czyni Bóg. Bowiem za kulisami widzialnej historii, kryje się historia niewidoczna, która jest znacznie ważniejsza. Ma ona charakter duchowy i jak gdyby stanowi podłoże tej świeckiej, która w jej świetle staje się stosunkowo mało ważna. Wszystko to więc stanowi część Bożego planu i rezultat Jego działalności.

Ewangelia św. Łukasza, którą właśnie zaczynamy rozważać, zawiera wiele cennych rzeczy, które nie zostały zapisane w pozostałych trzech Ewangeliach. Należą do nich na przykład historia Zachariasza i Elżbiety, zwiastowanie anioła Marii Pannie, czyli mówiąc ogólnie treść dwóch pierwszych rozdziałów. Ponadto opowieści o nawróceniu Zacheusza, o pokutującym złoczyńcy, o drodze do Emaus oraz sławne o synie marnotrawnym. To fragmenty Pisma Świętego, za które dobrze pouczony chrześcijanin czuje się szczególnie wdzięczny...

Przede wszystkim przyświeca mi nadzieja, że praca ta okaże się przydatna dla rodzinnych modlitw. Ilość prac nadających się do tego celu nigdy nie dorównywała potrzebom. Następnie nie przestaję żywić nadziei, że praca ta stanie się też pomocą dla tych, którzy odwiedzają chorych i ubogich. Liczba osób odwiedzających obecnie szpitale i ubogie chaty ze szczerym pragnieniem spełniania dobrych uczynków jest dziś bardzo duża. Mam powód by wierzyć, że właściwe książki są w takich przypadkach bardzo pożądane...

Doktor Martyn Lloyd-Jones prezentuje w tym tomie szczegółowe i wyczerpujące wyjaśnienie jednego z najbardziej znanych, ale również najczęściej niewłaściwie rozumianych fragmentów Pisma Świętego - Kazanie na Górze.
Kazanie na Górze, mówi autor, nie jest kodeksem etycznym czy moralnym; jest natomiast opisem tego, kim mają być chrześcijanie. Lloyd-Jones patrząc jednocześnie na Pismo Święte, jak i na życie, wyjaśnia nauczanie Chrystusa i przedstawia jego praktyczne zastosowanie chrześcijanom, którzy zmagają się, aby żyć tak jak Chrystus.
60 studiów należących do klasyki literatury pobożnościowej, pierwotnie powstałych jako kazania, dają zrozumiały i spójny wykład Słowa dokonany przez jednego z największych kaznodziei naszego wieku.

Ewangelia świętego Marka, którą właśnie zaczynamy rozważać, jest pod pewnymi względami niepodobna do pozostałych trzech Ewangelii. Nie mówi nam nic na temat narodzin i wczesnych lat życia naszego Pana Jezusa Chrystusa. Zawiera stosunkowo mało z Jego wypowiedzi i przemów. Ze wszystkich natchnionych historii opowiadających o ziemskiej służbie naszego Pana, ta jest zdecydowanie najkrótsza. Nie możemy pozwolić na to, by te szczególne cechy wpłynęły na obniżenie wartości Ewangelii św. Marka w naszych oczach. To jest Ewangelia zawierająca wyjątkowo dużo cennych faktów dotyczących Pana Jezusa Chrystusa, a przedstawionych w prosty, lapidarny, treściwy i zwięzły sposób...

Przystępujemy teraz do zupełnie nowego fragmentu, który trwa przez cały 6 rozdział. Mamy przed sobą coś, co moglibyśmy nazwać obrazem chrześcijanina, żyjącego na tym świecie w obecności Boga, aktywnie Mu się poddając, w całkowitym od Niego uzależnieniu. Jeśli przeczytamy 6 rozdział, dojdziemy do wniosku, że nawiązywanie do Boga Ojca pojawia się tutaj wielokrotnie. Jak dotąd przyglądaliśmy się już chrześcijaninowi i jego cechom charakterystycznym: w jaki sposób ma postępować w społeczeństwie, oraz czego od niego oczekuje i żąda Bóg. Mamy przed sobą obraz człowieka, który zamierza żyć w tym świecie, i wielka rzecz, która jest tutaj nieustannie podkreślana, to że wszystko ma czynić przed obliczem Bożym...

W porównaniu z innymi listami Nowego Testamentu, 1 List św. Jana przypomina list okólny lub traktat (podobnie jak List do Hebrajczyków), a nie list apostolski do pojedynczego zboru (jak np. List św. Pawła do Rzymian) lub do osoby (jak np. List św. Pawła do Filemona). Nie jest to jednak wyłącznie teologiczna rozprawa, gdyż Jan zwraca się do swych czytelników w sposób bardzo uczuciowy, jak do "dzieci" (2:1.12.18.28, 4:4, 5:21). Jest to list osobisty, w którym zwraca się do adresatów jako "umiłowanych" (2:7, 3:2.21, 4:1.7.11). Paradoksalnie, ma on tak osobisty charakter, że apostoł nie musi wspominać własnego imienia (w 2 i 3 Liście, nawiązuje do siebie po prostu jako do "starszego").

Mamy przed sobą drugi tom z serii, która przedstawia kazania ewangelizacyjne, jakie dr Martyn Lloyd-Jones wygłosił w oparciu o Dzieje Apostolskie. Podobnie jak w przypadku pierwszej części, Autentyczne chrześcijaństwo, tom 2 składa się z kazań ewangelizacyjnych głoszonych podczas wieczornych nabożeństw niedzielnych w Westminster Chapel. Dwadzieścia jeden kazań znajdujących się w tej książce zostało wygłoszonych na przełomie lat 1965 i 1966. Mimo, że obejmują one kolejne wersety - w tym przypadku od Dziejów Apostolskich 4:8 do Dziejów Apostolskich 5:14 - z założenia nie mają one stanowić zwykłego komentarza do wymienionych wersetów. Myślą przewodnią tych kazań było ukazanie, głównie ludziom niewierzącym, realności ewangelii, przedstawionej z tak wielką mocą w pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich. Nie trzeba dodawać, że kazania te są niezwykle pomocne także dla tych, którzy są już chrześcijanami. Pierwszy tom z tej serii został przyjęty bardzo entuzjastycznie. Oto niektóre z opinii: "Dr Lloyd-Jones w najlepszym wydaniu"; "Doskonała książka"; "Wspaniale opracowana i poruszająca pozycja"; "Styl krystalicznie czysty, treść na wskroś ewangelizacyjna, a chwała ewangelii lśni na każdej stronie". Kilku recenzentów przyznało, że "niecierpliwie oczekują" kolejnych tomów, ponieważ pierwszy "zaostrzył ich apetyt na więcej". Wierzymy, że zarówno oni, jak i inni czytelnicy, którzy nie odkryli jeszcze tej serii, nie rozczarują się tym tomem.

Wydawcy brytyjscy
wrzesień 2001

Kiedy dwa tysiące lat temu Jan Marek pisał swoją "dobrą nowinę" o Jezusie, jego ewangelia była zupełnie nowym rodzajem książki. Nigdy wcześniej nie napisano ewangelii i tak naprawdę nikt nie wiedział, czym ona była! Oczywiście pisano książki o wielkich ludziach, przedstawiając relacje z ich życia. Ale wyjątkowość Ewangelii Marka polegała na tym, że nie była ona jedynie biografią Jezusa jako wielkiego człowieka, czy nawet największego z ludzi, którzy kiedykolwiek żyli...

Dlaczego więc jesteśmy tak oporni, aby podzielić się najwspanialszą wiadomością na świecie? Czasem nasz problem może być tylko jednym z wielu na długiej liście. Być może nie znamy wystarczająco dobrze ewangelii lub tylko tak myślimy. A może uważamy, że głoszeniem Słowa Bożego powinni zajmować się wyłącznie osoby pełniące funkcję duchownych w kościele lub misjonarze. Jest też możliwe, iż sądzimy, że ewangelizujemy, a tak naprawdę tego nie robimy.

Jest to pierwszy z serii tomów, które będą zawierały kazania dr Lloyd-Jones'a wygłoszone na podstawie tekstów z Dziejów Apostolskich. Większość z nich została wygłoszona podczas wieczornych nabożeństw w Westminster Chapel w roku 1965. Stąd też mają one charakter ewangelizacyjny, niemniej niosą w sobie ważny przekaz również dla chrześcijan. Doktor Lloyd-Jones zdawał sobie sprawę jak ludzie bardzo potrzebują "dokładnie wiedzieć, czym jest chrześcijaństwo i czym jest kościół chrześcijański" i twierdził, że pierwsze rozdziały Dziejów Apostolskich wychodzą na przeciw tej potrzebie, ponieważ prezentują "prawdziwe chrześcijaństwo i nic poza tym". Stąd tytuł, jaki został nadany tej serii. Również dzisiaj odczuwamy podobną potrzebę i chociaż nie powtórzą się już wydarzenia z dnia Zielonych Świąt, z pewnością owa potrzeba stanie się bardziej paląca. Doktor Lloyd-Jones był przekonany, że to właśnie wylanie Ducha Świętego w dniu Zielonych Świąt, które było unikalnym wydarzeniem, choć pewne jego aspekty były powtarzalne, ono stanowi wyjaśnienie historii kościoła chrześcijańskiego opisanej w Dziejach Apostolskich. Przetrwanie kościoła było czymś zdumiewającym, a jego rozwój, pomimo potęgi Jerozolimy i Rzymu, był niczym innym jak cudem. Jednak tak naprawdę, to "szum z nieba" (Dzieje Apostolskie 2:2) uczynił "zamęt w całym świecie" (Dzieje Apostolskie 17:6).