Księga Izajasza

Oto słowa, którymi prorok Izajasz rozpoczyna wielką prorocką księgę. Jest to prawdopodobnie zbiór proroctw wygłoszonych w różnych momentach, który mimo to stanowi całość. Dlaczego Izajasz w ogóle pisał? Dlaczego mówił? Dlatego, że jego lud – ci, którzy mieszkali w Judzie i w Jerozolimie w czasach króla Uzjasza, Jotama, Achaza i Hiskiasza – znalazł się w tarapatach. Pisał, ponieważ działo się z nimi źle, a w niedługiej przyszłości miało być jeszcze gorzej. Sytuacja wymagała orędzia, a Izajasz zaczął pisać, aby wyjaśnić przyczynę kłopotów i wskazać drogę wyjścia. W jego księdze istnieje tylko jedno wielkie przesłanie, choć trwa ono przez sześćdziesiąt sześć rozdziałów, niemniej w rozdziale pierwszym Izajasz dokonuje jego podsumowania. Postępujemy w ten sposób, gdy przemawiamy, gdy prowadzimy wykład lub wygłaszamy kazanie. Podobne zjawisko często zauważamy w uwerturach do kompozycji muzycznych, gdzie pierwsze takty sugerują nam tematy, które będą rozwijane w dalszym toku dzieła. Podobnie prorok, już na wstępie, przedstawia nam wyraźny zarys całego przesłania. Ukazuje przyczynę kłopotów i fałszywych metod, którymi ludzie próbowali się posługiwać, by te kłopoty rozwiązać, a potem ogłasza prawdziwą i jedyną drogę ratunku.