Fundacja Legatio

Nauka i religia, to dwa najbardziej przemożne wpływy, jakie istnieją na świecie i właściwie dotykają wszystkich ludzi żyjących obecnie na naszej planecie. Jeśli wpiszę słowo „nauka” w moją ulubioną wyszukiwarkę stron internetowych, otrzymam 62 300 000 stron do przejrzenia. Jeśli zrobię to samo ze słowem „religia”, uzyskam 18 500 000 stron. Jeśli wpiszę obydwa słowa naraz, otrzymam 3 270 000 stron pełnych faktów i ilustracji, konkurujących ze sobą twierdzeń, koncepcji i opinii. Dla wielu ludzi połączenie tych dwóch pojęć stanowi problem, gdyż często twierdzi się, iż stoją ze sobą w całkowitej sprzeczności.
W 1980 roku brytyjski naukowiec Edgar Andrews, emerytowany profesor Uniwersytetu Londyńskiego, rozpoczął swoją doskonałą książkę dotyczącą tej kwestii w następujący sposób: „Rozwód między nauką a religią jest jednym z najbardziej znaczących aspektów współczesnej sceny filozoficznej”. Są chwile, gdy ów „rozwód” objawia się w postaci „zimnej wojny”, w której obie strony ignorują się nawzajem. W innych momentach „gorąca wojna” przetacza się przez media, rozniecana czasem przez nowe odkrycia naukowe, przez poruszające „znalezisko” archeologiczne, przez jakiś przełom w medycynie, który powoduje powstanie kwestii moralnych czy etycznych oraz przez instytucjonalnie ustalony sposób nauczania o pochodzeniu świata i ludzi. Koncepcja głosząca, że wiedza i religia stoją ze sobą w sprzeczności ma już bardzo długie życie, datujące się co najmniej od ostatnich trzydziestu lat dziewiętnastego wieku, ale czy opiera się na jakiejś solidnej podstawie? Czy jesteśmy zmuszeni opowiedzieć się albo po jednej, albo po drugiej stronie? Czy musimy pogodzić się z tym, że zawsze będą ze sobą w niezgodzie? Czy nie można powiedzieć, że każda z nich ma swoją własną rolę, którą powinna odegrać w naszym zrozumieniu rzeczywistości i w naszym codziennym doświadczeniu?

Ewangelia ma moc, z którą należy się liczyć; ona jest dynamiczna. Częściowo uzasadnia to użycie przez Pawła czasownika "doszła" w odniesieniu do ewangelii. Nie był to produkt dostarczony przez Pawła i Sylasa, ale moc sama w sobie. Paweł i Sylas byli sługami żywej i witalnej energii. Ewangelia nie jest jedynie zbiorem zasad, których skuteczność zależy od umiejętności przekonywania tych, którzy ją głoszą. Przedstawianie doktryny chrześcijańskiej jest werbalną prezentacją prawdy, ale także sama ewangelia jest nośnikiem Bożej mocy (por. Rzymian 1:16). Wyjątkowo ważną rolę odgrywa tu Duch Święty. To z powodu Jego działania, ewangelia wywarła tak ogromny wpływ na Tesalonikę. Moc Ducha Świętego była odpowiedzialna za "przekonanie", nie tylko w sercu Pawła i Sylasa, ale także w sercach słuchaczy, o tym, że zwiastowanie pochodziło od Boga. Czy istnieje dziś jakiś ewangelista, który nie chciałby widzieć takiego dowodu na działanie Ducha Świętego? Musimy jednak przyznać, że suwerennego Ducha Bożego nie można zamknąć w sztywnych ramach. On nie przychodzi na nasze zawołanie. "Wiatr wieje, dokąd chce" (Ew. Jana 3:8). Jedyne co możemy zrobić, to prosić Boga o wylanie Ducha Świętego. Odpowiedź zależy jednak od upodobania Jego suwerennej woli. Przyjmując, że nie mamy żadnego wpływu na działanie Ducha Świętego, musimy wzmacniać wiarygodność ewangelii upewniając się, że nasz charakter nie podważa prawdy, jaką głosimy. Z tego powodu Paweł przypomina swoim przyjaciołom o tym, jak on, Sylas i Tymoteusz "wystąpili" między nimi, kiedy byli w Tesalonice (1:5). Nie był to rodzaj promowania samego siebie, ale przyznanie się do tego, że to dzięki Bogu mogli prowadzić życie zgodne z tym, co głosili.

J. Philip Arthur

Czym jest chrześcijaństwo? Co oznacza należeć do Kościoła? Jak możemy rosnąć w łasce? I jak prowadzić chrześcijańskie życie aż do samego końca? Na te i inne pytania odpowiada teolog i doświadczony duszpasterz Sinclair B. Ferguson w swojej książce pt. "Chrześcijańskie życie". Jest to dzieło, które wyjaśnia kluczowe biblijne tematy, m. in. takie jak łaska, wiara, opamiętanie (pokuta), nowe narodzenie i pewność zbawienia. Autor pokazuje, że doktryna chrześcijańska ma znaczenie dla praktycznego życia z Bogiem, ponieważ ukazuje nam Boga, którego czcimy. Książka ta jest szeroko używana i ceniona od czasu swojego pierwszego wydania w j. angielskim. Nie tylko objaśnia nauczanie Pisma Świętego, ale także nakreśla jego znaczenie dla praktycznego życia chrześcijańskiego.

"O czym będzie twoja książka?" - zapytał mnie nasz niewidomy stroiciel fortepianu, gdy wiozłem go na następne umówione spotkanie. "To komentarz na temat Aggeusza i Zachariasza", odpowiedziałem. ?Ciekawe?, powiedział z zakłopotaniem w głosie. "Kim oni byli?" Nagle przemknęło mi przez myśl, że mój przyjaciel wyobraża sobie, iż piszę książkę o jakichś dawno zapomnianych wojowniczych szkockich klanach. Gdy zaczynałem zwiastowanie na temat proroctwa Aggeusza, wielu członków naszej kongregacji było takimi samymi ignorantami w stosunku do starotestamentowych proroków, jak tamtego dnia mój towarzysz. Gdy jednak dokładnie omówiliśmy te księgi, poznaliśmy Boże pragnienie, by w dzisiejszych czasach jego świątynia - Kościół Jezusa Chrystusa, został odbudowany i wzmocniony. Nie jest to techniczny komentarz, próbowałem też uniknąć kontrowersyjnych zagadnień, które nie prowadzą do duchowego wzrostu. Jako że dla ponad połowy członków naszej kongregacji nabożeństwa zborowe są pewną nowością i nie są oni nauczeni siedzenia na długich kazaniach, moje zwiastowanie musiało być proste, wyraźne przygotowywane z założeniem, że słuchacze nie mają żadnej uprzedniej wiedzy na temat Biblii i jej nauczania. Mam nadzieję, że książka odpowiada tym samym kryteriom i zachęci wszystkich, aby "badali Pisma" oraz zastosowali jej nauczanie w życiu.

Fragment z książki pt. "Budowanie na chwałę Panu"

Michael Bentley, Bracknell, March 1989

Widzimy więc, jak ważnym jest zrozumienie różnicy między byciem winnym w oczach Bożych i poddanym Jego gniewowi, a popełnianiem poszczególnych grzechów. Apostoł mówi, że gniew Boży dotyka wszelkiej ludzkiej bezbożności. Możesz być osobą o bardzo wyjątkowej moralności, a jednak być bezbożnikiem. Jak zauważyliśmy w rozdziale pierwszym, Paweł umieszcza bezbożność na pierwszym miejscu. Bezbożność oznacza to wszystko, co w nas nie uwielbia Boga i nie oddaje Mu chwały i nie czyni Go Najwyższym w naszym życiu i życiu innych. To właśnie jest bezbożność. I rzeczywiście, nie ma straszniejszego stanu bezbożności niż osoba, która nie dostrzega żadnej potrzeby sprawiedliwości Chrystusa. Najbardziej bezbożni ludzie, osoby, których idee Boga są katastrofalnie złe, to ci, którzy nigdy nie odczuli swojej grzeszności, którzy nie potrafią zrozumieć dlaczego Chrystus musiał umrzeć, ponieważ uważają, że mogą usatysfakcjonować Boga będąc tym, kim są. A zatem, jeśli patrzysz na to w taki sposób, bardzo łatwo jest zrozumieć w jaki sposób ci wszyscy Żydzi winni byli bezbożności, a także, oczywiście, niesprawiedliwości, gdyż apostoł nie zatrzymuje się tylko na ohydzie zboczenia. Mówi również o winie "morderstwa, zwady, podstępu, podłości; potwarzy, oszczerstwie, nienawiści w stosunku do Boga, zuchwałości, pysze, chełpliwości, wynajdywaniu złego, nieposłuszeństwie wobec rodziców, głupocie, niestałości, życiu bez serca i litości", itd. Żydzi, widzicie, stępili ostrze tych słów. Bardzo istotnym jest, abyśmy podkreślili zasadę, mianowicie, że apostoł przekonuje tutaj Żydów o bezbożności i niesprawiedliwości. Choć mówili, że są ludem Bożym, posługiwali się Bożym imieniem i chodzili regularnie do świątyni, byli winni bezbożności, i nie waha się on o tym powiedzieć – była to bezbożność i niesprawiedliwość. Innymi słowy, zasadą, którą w tym miejscu posiadamy jest, że nie forma grzechu ma znaczenie, lecz jego istota, którą stanowi odmowa oddania Bogu chwały należącej i przynależącej do Niego. I nie ma znaczenia w jaki sposób zawodzimy czyniąc to – oto esencja grzechu.

[...] nie uświadamiamy sobie wspaniałości i wielkości samego zbawienia. Chcę przez to powiedzieć, że zredukowaliśmy zbawienie jedynie do przebaczenia grzechów. Jak wielu z nas, zainteresowanych głównie ucieczką od kary w piekle, chce przebaczenia i jeśli czujemy, że je mamy, jesteśmy usatysfakcjonowani. Nie widzimy głębokości, wysokości, długości i szerokości Dobrej Nowiny, nie dostrzegamy jej wielkości. Dlatego też apostoł Paweł jest wyraźnie przejęty wielkością i chwałą Ewangelii [...]

Ewangelia! Jak łatwo używamy tego słowa. Jak gładko je powtarzamy. Jestem w tym względzie tak samo winny, jak wszyscy. Nie powinniśmy używać słowa "ewangelia", nie wybuchając jednocześnie hymnem wdzięczności i chwały. Dobra Nowina od Boga, oto czym jest Ewangelia. Co prowadzi mnie do najważniejszej ze wszystkich kwestii. To Boża Ewangelia. Innymi słowy, dotyczy tego, co Bóg zrobił dla człowieka, dotyczy Bożego zbawienia. Dlatego właśnie jest taka wyjątkowa, niezwykła i nowa.

Nie zamierzam napisać wam jakieś ludzkiej filozofii, mówi apostoł Paweł, nie przedstawię wam swoich pomysłów na temat tego, jak powinniście prowadzić życie. Nie będę wam mówił o tym, co człowiek powinien zrobić. Zamierzam powiedzieć wam o tym, co zrobił Bóg. To jest właśnie Ewangelia! Dobra Nowina od Boga!

Oto słowa, którymi prorok Izajasz rozpoczyna wielką prorocką księgę. Jest to prawdopodobnie zbiór proroctw wygłoszonych w różnych momentach, który mimo to stanowi całość. Dlaczego Izajasz w ogóle pisał? Dlaczego mówił? Dlatego, że jego lud – ci, którzy mieszkali w Judzie i w Jerozolimie w czasach króla Uzjasza, Jotama, Achaza i Hiskiasza – znalazł się w tarapatach. Pisał, ponieważ działo się z nimi źle, a w niedługiej przyszłości miało być jeszcze gorzej. Sytuacja wymagała orędzia, a Izajasz zaczął pisać, aby wyjaśnić przyczynę kłopotów i wskazać drogę wyjścia. W jego księdze istnieje tylko jedno wielkie przesłanie, choć trwa ono przez sześćdziesiąt sześć rozdziałów, niemniej w rozdziale pierwszym Izajasz dokonuje jego podsumowania. Postępujemy w ten sposób, gdy przemawiamy, gdy prowadzimy wykład lub wygłaszamy kazanie. Podobne zjawisko często zauważamy w uwerturach do kompozycji muzycznych, gdzie pierwsze takty sugerują nam tematy, które będą rozwijane w dalszym toku dzieła. Podobnie prorok, już na wstępie, przedstawia nam wyraźny zarys całego przesłania. Ukazuje przyczynę kłopotów i fałszywych metod, którymi ludzie próbowali się posługiwać, by te kłopoty rozwiązać, a potem ogłasza prawdziwą i jedyną drogę ratunku.

Piąty rozdział Dziejów Apostolskich jest zdumiewającym rozdziałem. Zaczyna się od zadziwiającego wydarzenia, jakim była śmierć Ananiasza i Safiry – śmierć będąca karą. Po nim następuje fragment pokazujący cudowny sposób, w jaki moc Boża objawiała się przez apostołów, fragment, który już rozważaliśmy. Łukasz opowiada, że: "przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów [...] . Tak iż nawet na ulice wynoszono chorych i kładziono na noszach i łożach, aby przynajmniej cień przechodzącego Piotra mógł paść na którego z nich. Również z okolicznych miast Jerozolimy schodziło się wielu przynosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste i wszyscy oni zostali uzdrowieni” (Dz 5:12, 15-16). Następnie zaś ma miejsce wydarzenie, które będziemy teraz rozważać. Czytamy, że „wtedy wystąpił arcykapłan i całe jego otoczenie, stronnictwo saduceuszów, napełnieni zazdrością" (w. 17). Oto kolejny epizod z życia pierwszego Kościoła i będziemy mu się przyglądać z tego samego powodu, z którego przyglądaliśmy się wszystkim innym wydarzeniem. Chcemy odkryć, czym jest Kościół chrześcijański, jakie poselstwo głosi i co ma do zrobienia w tym świecie. Właśnie tu, w Dziejach Apostolskich mamy autentyczny zapis początków Kościoła. Muszę podkreślić, że zajmujemy się faktami historycznymi, bez których nie byłoby w ogóle Kościoła. Nie ma innego wyjaśnienia jego egzystencji niż to, które musieli znaleźć przywódcy religijni w Jerozolimie. Stanęli bowiem przed poważnym problemem. Zauważyli, że apostołowie byli "to ludzie nieuczeni i prości" (Dz 4:13). Zdumiewali się tym faktem i nie potrafili go zrozumieć. Dalsze wydarzenia podtrzymywały – rzecz jasna – ich zdumienie. Kościół powstał, kontynuował swe istnienie i był w stanie dokonywać zaskakujących rzeczy, które są zapisane nie tylko w Dziejach Apostolskich, ale także w następującej po nich historii przez całe stulecia aż do dziś, ponieważ miały miejsce pewne wydarzenia – wypadki opisane w Ewangeliach i we wczesnych rozdziałach Dziejów Apostolskich.

Mamy przed sobą drugi tom z serii, która przedstawia kazania ewangelizacyjne, jakie dr Martyn Lloyd-Jones wygłosił w oparciu o Dzieje Apostolskie. Podobnie jak w przypadku pierwszej części, Autentyczne chrześcijaństwo, tom 2 składa się z kazań ewangelizacyjnych głoszonych podczas wieczornych nabożeństw niedzielnych w Westminster Chapel. Dwadzieścia jeden kazań znajdujących się w tej książce zostało wygłoszonych na przełomie lat 1965 i 1966. Mimo, że obejmują one kolejne wersety - w tym przypadku od Dziejów Apostolskich 4:8 do Dziejów Apostolskich 5:14 - z założenia nie mają one stanowić zwykłego komentarza do wymienionych wersetów. Myślą przewodnią tych kazań było ukazanie, głównie ludziom niewierzącym, realności ewangelii, przedstawionej z tak wielką mocą w pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich. Nie trzeba dodawać, że kazania te są niezwykle pomocne także dla tych, którzy są już chrześcijanami. Pierwszy tom z tej serii został przyjęty bardzo entuzjastycznie. Oto niektóre z opinii: "Dr Lloyd-Jones w najlepszym wydaniu"; "Doskonała książka"; "Wspaniale opracowana i poruszająca pozycja"; "Styl krystalicznie czysty, treść na wskroś ewangelizacyjna, a chwała ewangelii lśni na każdej stronie". Kilku recenzentów przyznało, że "niecierpliwie oczekują" kolejnych tomów, ponieważ pierwszy "zaostrzył ich apetyt na więcej". Wierzymy, że zarówno oni, jak i inni czytelnicy, którzy nie odkryli jeszcze tej serii, nie rozczarują się tym tomem.

Wydawcy brytyjscy
wrzesień 2001

Jest to pierwszy z serii tomów, które będą zawierały kazania dr Lloyd-Jones'a wygłoszone na podstawie tekstów z Dziejów Apostolskich. Większość z nich została wygłoszona podczas wieczornych nabożeństw w Westminster Chapel w roku 1965. Stąd też mają one charakter ewangelizacyjny, niemniej niosą w sobie ważny przekaz również dla chrześcijan. Doktor Lloyd-Jones zdawał sobie sprawę jak ludzie bardzo potrzebują "dokładnie wiedzieć, czym jest chrześcijaństwo i czym jest kościół chrześcijański" i twierdził, że pierwsze rozdziały Dziejów Apostolskich wychodzą na przeciw tej potrzebie, ponieważ prezentują "prawdziwe chrześcijaństwo i nic poza tym". Stąd tytuł, jaki został nadany tej serii. Również dzisiaj odczuwamy podobną potrzebę i chociaż nie powtórzą się już wydarzenia z dnia Zielonych Świąt, z pewnością owa potrzeba stanie się bardziej paląca. Doktor Lloyd-Jones był przekonany, że to właśnie wylanie Ducha Świętego w dniu Zielonych Świąt, które było unikalnym wydarzeniem, choć pewne jego aspekty były powtarzalne, ono stanowi wyjaśnienie historii kościoła chrześcijańskiego opisanej w Dziejach Apostolskich. Przetrwanie kościoła było czymś zdumiewającym, a jego rozwój, pomimo potęgi Jerozolimy i Rzymu, był niczym innym jak cudem. Jednak tak naprawdę, to "szum z nieba" (Dzieje Apostolskie 2:2) uczynił "zamęt w całym świecie" (Dzieje Apostolskie 17:6).

"Z tego też powodu znoszę te cierpienia, ale nie wstydzę się, gdyż wiem, komu zawierzyłem i pewien jestem tego, że On mocen jest zachować to, co mi powierzono, do owego dnia" (2 Tym. 1:12).