Jutrzenka Królestwa / Gordon J. Keddie

Ewangelia ma moc, z którą należy się liczyć; ona jest dynamiczna. Częściowo uzasadnia to użycie przez Pawła czasownika "doszła" w odniesieniu do ewangelii. Nie był to produkt dostarczony przez Pawła i Sylasa, ale moc sama w sobie. Paweł i Sylas byli sługami żywej i witalnej energii. Ewangelia nie jest jedynie zbiorem zasad, których skuteczność zależy od umiejętności przekonywania tych, którzy ją głoszą. Przedstawianie doktryny chrześcijańskiej jest werbalną prezentacją prawdy, ale także sama ewangelia jest nośnikiem Bożej mocy (por. Rzymian 1:16). Wyjątkowo ważną rolę odgrywa tu Duch Święty. To z powodu Jego działania, ewangelia wywarła tak ogromny wpływ na Tesalonikę. Moc Ducha Świętego była odpowiedzialna za "przekonanie", nie tylko w sercu Pawła i Sylasa, ale także w sercach słuchaczy, o tym, że zwiastowanie pochodziło od Boga. Czy istnieje dziś jakiś ewangelista, który nie chciałby widzieć takiego dowodu na działanie Ducha Świętego? Musimy jednak przyznać, że suwerennego Ducha Bożego nie można zamknąć w sztywnych ramach. On nie przychodzi na nasze zawołanie. "Wiatr wieje, dokąd chce" (Ew. Jana 3:8). Jedyne co możemy zrobić, to prosić Boga o wylanie Ducha Świętego. Odpowiedź zależy jednak od upodobania Jego suwerennej woli. Przyjmując, że nie mamy żadnego wpływu na działanie Ducha Świętego, musimy wzmacniać wiarygodność ewangelii upewniając się, że nasz charakter nie podważa prawdy, jaką głosimy. Z tego powodu Paweł przypomina swoim przyjaciołom o tym, jak on, Sylas i Tymoteusz "wystąpili" między nimi, kiedy byli w Tesalonice (1:5). Nie był to rodzaj promowania samego siebie, ale przyznanie się do tego, że to dzięki Bogu mogli prowadzić życie zgodne z tym, co głosili.

J. Philip Arthur

Księga Joba jest historią człowieka, którego życie w ciągu kilku krótkich dni zmieniło się dramatycznie. Ona dotyczy problemu cierpienia, ale w komentarzach pocieszycieli Joba nie znajdujemy odpowiedzi na niego, a co ważniejsze nie znajdujemy jej w postawie Joba wobec cierpienia...

Ci, którzy wychowywali się na historiach biblijnych Starego Testamentu, bardzo dobrze znają Egipt, w którym żył hebrajski niewolnik, Józef. Wiedzą, że został "premierem", a administrowanie przez niego zasobami zboża uratowało od głodu Egipt i niektóre okoliczne państwa. Są także świadomi tego, co się stało, gdy wzrosła liczba potomków rodziny Jakuba. W tym czasie nowy faraon, który nie wiedział nic o Józefie, stał się zazdrosny o ich ilość. Historia Hebrajczyków popadających w niewolę jest doskonale znana miłośnikom Biblii i stanowi ona zarys Księgi Wyjścia...

Co więcej, zawsze powinna nam towarzyszyć świadomość skon- centrowania historii Pisma Świętego na osobie Chrystusa, podczas codziennego czytania krótszych rozdziałów Słowa Bożego. W przypad- ku Księgi (Ksiąg) Samuela to skoncentrowanie jest widoczne w drugiej części Drugiej Księgi Samuela, gdzie w rozdziale 22 Dawid, rozmyślając o mesjanistycznym Królu, który miał się pojawić w przyszłości, patrzył z odpowiedniej perspektywy na znaczenie własnego panowania i cały dramatyzm historii przedstawionej w Pierwszej i Drugiej Księdze Samuela.

Przez lata miałem w swym posiadaniu Biblię, w której brakowało dwóch ksiąg. Zostały one wydrukowane w jak najbardziej właściwy sposób, lecz ja ich nigdy nie czytałem. Nie będąc w stanie rozeznać się w nich, po prostu ignorowałem je. One praktycznie nie istniały. Nie było więc nic nienaturalnego w tym, że moje życie duchowe było skarłowaciałe, bowiem mój Pan stwierdził: "Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych" (Mateusza 4:4)...